Tijd voor een voorstelronde!

Mijn naam is Samantha Visser-Rameijs. Ik ben 35 jaar en ik werk als Hoofd Secretariaat en Office Manager bij Dorp, Stad & Land (advisering ruimtelijke kwaliteit) te Rotterdam.

Mijn man Emiel Visser is 36 jaar en is directeur/mede-eigenaar van architectenbureau Stijl Architectuur.

We woonden inmiddels enige jaren in Papendrecht, toen we wilden verhuizen naar een meer stadse omgeving. We vielen al snel voor de charmes van onze geboortestad Dordrecht, vooral van het prachtige monumentale centrum. Echter, onze wensen van vrije indeelbaarheid, voldoende buitenruimte en voldoende parkeergelegenheid in de nabije omgeving leken zeer moeilijk te combineren in een stadscentrum. Na een vermoeiende zoektocht langs makelaars, vele bezichtigingen, rondrijden door de stad enz. hadden we nog steeds niet gevonden wat we zochten. Wat nu??

Emiel zette vervolgens de vraag uit voor een dergelijk pand bij projectontwikkelaars, aannemers e.d. Op deze manier kwamen we in 2004 in aanraking met ons huidige pand op de Voorstraat. Het bleek alles te hebben wat we zochten: locatie in de binnenstad, meer dan voldoende buitenruimte, twee parkeerplaatsen op eigen terrein en volledig vrij indeelbaar! Er was alleen één “maar”, de staat waarin het verkeerde:

Als wij het pand niet zouden kopen, zou er door de toenmalige eigenaar, een projectontwikkelaar, appartementen in worden gerealiseerd. Maar de eigenaar had er gezien de bouwvalligheid niet veel problemen mee het te verkopen...

Ik, zelfs met mijn geringe kluservaring, zag wat een gigantische hoeveelheid werk het zou zijn om dit pand enigszins bewoonbaar te maken. Maar ik zag ook het potentieel: de weliswaar zeer vervallen, maar wel schitterende hoge en gigantische ruimtes, enorme raampartijen en authentieke balkenlagen konden een paleisje gaan vormen! De bouwkundige kennis en ervaring van Emiel konden zorgen voor een goed ontwerp en uitvoering van de werkzaamheden. Het zag ernaar uit dat we het wel zouden kunnen, maar wilden we dit ook? Op TV zagen we regelmatig stellen die een dergelijke enorme verbouwing na de nodige hobbels volbrachten, al was de startpositie nooit zo omvangrijk (letterlijk en figuurlijk) als die van dit pand aan de Voorstraat... Maar juist dit zorgde voor het gevoel van uitdaging dat nodig is om aan zoiets te beginnen... Wat voor Emiel een extra drijfveer was, was dat hij bouwkundige zaken die hij voor klanten ontwierp en op papier uitwerkte, nu voor onszelf zou kunnen ontwerpen en ook echt zelf zou kunnen bouwen. Het restauratie- en bouwproces in de praktijk was voor Emiel al een doel op zich. Voor mij zat de uitdaging in het leren klussen waar ik tot dan toe nog maar ervaring mee had. Ik had veel te leren... Maar het einddoel was voor ons allebei duidelijk: een prachtig paleisje creëren en onderweg veel leren! Het besluit was dan ook vrij snel genomen: we gaan ervoor!!

In december 2004 was al het papierwerk geregeld en kon het avontuur van start gaan...